Жиу адзин багаты чалаиек, други бедны; багаты —
банкет", а бедны ниц (ничего) не меу. При-ходзиць да багатого дзед и просицца
на нач, дый каже: «Гаспадарок (хозяин), мой галубок! Ци пусьциу бы ты мене на
нач?» Ион ниц не дау яму да й гордо отказау: «У мене, каже, пикали не начавали
ни убогие, ни бедные, ни падарожные; дак и ты не будзеш начавац. Идзи тую
хату, што небам накрыта; там заусиоды начуюць бедные, убогие и падарож-ные,
то и ты там будзеш начаваць. Цебе там пусь-цяць!» Старик каже: «Гаспадарок,
мой галубок! Пакажы; гдзе тая хата, што небам пакрыта?» Гаспадар вышоу паказываць:
«Да вон дзе тая хата небам пакрыта, гдзе начуюць бедные, убогие и падарожные;
там и цебе пусьцяць». Дак дзед пагладзиу (погладил, гаспадара па галаве, и
той гаспадар стау каниом.
Просицца дзед у бедного на нач и каже: «Гаспадарок, мой галубок!
Пусьци мене на нач».— «Можно, дзедку! У мене начуюць убогие, бедные и падарожные».—
«Кали, гаспадарок, я з каниом». Дак ион каже: «Дзедку! У мене поставиць нима гдзе,
и сена нима, чого даць яму есць». Дзед каже: «Я б на дваре паставиу, кастрыци'
падкинуу, дак и будзе есць!» Дак бедны павиоу каня и паставиу на дваре, а дзед
пашоу сам у хату. На заутра, як дзед адхадзиу каже: «Дарую я табе гэтого каня
на твае сирацтво". Гаспадар зачау яму дзякаваць", и каже да жонки:
«Жонко! Возьмиом и вывазим хату». И вывазили хату"".
Апяць прышоу дзед на нач, дак той гаспадар не пусьциу. «Я
той самы стары, а ты мене не пазнау!» И узяу изноу погладзиу того каня па галаве,
и стау ион человеком; а бедны без каня зноу зро-биуся бедным. (Записана в Новогрудском
уезде Гродненской губернии старшим учителем Новогрудского дворянского училища
М.Дмитриевым.)
|